Zodra ik hoorde van dit boek wist ik dat ik het moest lezen. Voor mezelf, zo vaak komt het immers niet voor dat ik mezelf kan herkennen in een boek, dat ik gerepresenteerd word als non-binair persoon. Ik ging ervan uit dat de auteur deels dezelfde ervaringen en route gevolgd had als ik omdat ik die al kende als radiopresentator en al het een en ander had opgevangen.
Lees verder Een zee van ruimte -Notities van een tussenmens – Lara Billie Rense (recensie)
Filosofie
Apocalypsofie is een filosofisch, behoorlijk abstract, boek waarin vragen opgeworpen worden, problemen gesignaleerd maar geen oplossingen gegeven. Een van de belangrijkste vragen is hoe om te gaan met sterven en vooral het uitsterven. Iets wat niet in de toekomst ligt maar allang begonnen is. We leven in tijd van massa-uitsterving, sterven is individueel maar uitsterven is collectief. Hoe verhoud je je als individu tot het uitsterven van soorten, het verdwijnen van ecosystemen?
De schaker en het meisje is een klassieke whodunnit maar dan net even anders. Een meisje, Maria, verdwijnt zonder een spoor achter te laten. Leo Stanhope weet zeker dat haar iets overkomen is, ze is zijn vriendin en zou hem nooit zomaar laten zitten.
Arjen Mulder ging ooit biologie studeren omdat hij nieuwsgierig was naar het antwoord op de vraag wat leven eigenlijk is. Hoewel de ondertitel van dit boek Queeste van een bioloog is, geeft hij dit boek een soort van antwoorden maar niet de biologische, die heeft hij nooit gevonden. Hoe miljarden jaren geleden dode materie levend werd is nog steeds een van de grote raadselen van het bestaan. Hij is dan ook veel meer dan alleen bioloog. Lees verder Wat is leven? – Arjen Mulder – recensie
Ik heb lang geaarzeld en geweigerd De acht bergen van Paolo Cognetti te lezen. Hoewel het idee van het boek me aansprak had ik last van de hype om dit boek en het vermoeden van heftige spiritualiteit. Als zoveel mensen het goed vinden dan kan het niets zijn. Ik heb De acht bergen nog steeds niet gelezen maar wel De buitenjongen. Lees verder De buitenjongen – Paolo Cognetti – recensie