Op controle bleek dat mijn testosteronspiegel flink gedaald was. Ook veranderen bepaalde dingen niet of niet zoveel als verwacht en gehoopt. Blijkbaar gebeurt er minder als je op latere leeftijd met de (hormonale) transitie begint. Mijn transitiespijt is dat ik er niet eerder aan begonnen ben. Waarom heb ik dat dan niet gedaan? 

Er waren vroeger minder mogelijkheden maar de belangrijkste reden was angst. Angst voor verandering en ook wel voor spijt. Ik hou er niet van om op te vallen, blijf liever onzichtbaar en op de achtergrond. Tegelijkertijd zag ik ook mezelf niet graag, of beter gezegd, ik zag mezelf niet. Niet in de spiegel, niet op foto’s. Ik zag iemand die voor mij doorging maar ik herkende mijzelf niet. 

De grootste angst is die voor afwijzing, uitsluiting en geweld, door anderen. De haat en agressie tegen trans en queer mensen, en zoveel anderen, groeit. Dat blijkt op deze paarse vrijdag ook weer. 

Haat en angst spelen spelen een grimmig spelletje waarbij de een de ander voedt. De haat en intolerantie worden groter en normaler. 

Ik ben nog steeds het liefst onzichtbaar maar ik zag laatst een glimp van mezelf in de spiegel en daar werd ik toch wel heel blij van. Angst is de prijs die ik ervoor betaal.