Ik heb lang geaarzeld en geweigerd De acht bergen van Paolo Cognetti te lezen. Hoewel het idee van het boek me aansprak had ik last van de hype om dit boek en het vermoeden van heftige spiritualiteit. Als zoveel mensen het goed vinden dan kan het niets zijn. Ik heb De acht bergen nog steeds niet gelezen maar wel De buitenjongen.

Dit boek begint met citaten van onder andere Into the Wild en Thoreau’s Walden, twee van mijn favoriete boeken (en film) dus dat beloofde wat. En Cognetti maakt die belofte waar. De buitenjongen is een prachtige vertelling over een man die in zijn eentje een zomer in de bergen van zijn jeugd doorbrengt. Hoewel hij alleen is ontmoet hij ook anderen met wie hij verwantschap voelt, mensen en dieren.

Naast zijn overpeinzingen maken uitvoerige beschrijvingen van het landschap en de omgeving een groot deel uit van dit boek. Iets wat mij erg aanspreekt. Ik kreeg zelf weer de behoefte de natuur in te gaan, rond te zwerven en alleen te zijn. En net als Cognetti te ontdekken dat de eenzaamheid opzoeken en daarvan genieten vooral aantrekkelijk, of wellicht alleen maar mogelijk is, is als je weet dat je niet echt helemaal alleen bent, dat er meer mensen zijn zoals jijzelf, dat je aansluiting kan vinden bij de niet-menselijke wezens in de natuur.

Of als er boeken zijn die je datzelfde gevoel van verbinding kunnen geven. Voor mij was dit zo’n boek. Wie weet lees ik dat andere ook nog een keer.