Ik ben een thigmofiel, een holenmens. Iemand die graag beschutting zoekt in holletjes. Mijn huis is een soort hol vooral nu als ‘s avonds de gordijnen weer vroeg dicht kunnen en ik me terugtrek op mijn bank, onder een deken en met een boek. Of in bed.

Midas Dekkers schreef een boek over deze neiging, thigmofilie , een door hem zelf verzonnen woord dat gaat over mensen en dieren die verlangen naar, en beschutting zoeken in, holen, nissen, hokjes, kleine kamertjes, spleten, kieren, dozen en laatjes. Ik heb het (nog) niet gelezen maar ik snap het al helemaal.

Tegelijkertijd zoek ik ook de buitenruimte, ben ik ook een nomade die het heerlijk vindt om nieuwe omgevingen te leren kennen, die blij is als hij de bekende, veilige, beschutting kan inruilen voor weidse blikken over zee en heuvels, voor open luchten met honderden kleuren en waanzinnige wolkenpartijen, voor wandelingen over onbekende paden en ontmoetingen met nieuwe mensen.

Op reis, op reis, roept een deel van mij in het najaar. Tegelijkertijd hoor ik een stem die zegt liever beschutting te zoeken en nu eindelijk al die boeken eens te lezen, die verhalen op te schrijven en bij te slapen. Het combineren van die twee is een ware kunst.

Wandelen in het bos biedt beide, in de open buitenruimte en toch beschermd door bomen. Net als in de trein of bus als het buiten donker is en je met een aantal mensen letterlijk een reis door het duister maakt.