Dag 40

In zelfquarantaine. Volgens de strikte betekenis de laatste dag dus maar zo voelt het niet. Soms wel, dan lijkt alles beter, heb ik weer energie en kan ik letterlijk weer dieper en opgelucht ademhalen. En ga ik wellicht even naar buiten, veilig op ruime afstand van alles dat leeft en vrolijk voorbij snelt, fietst, rent, skate en springt. Eenmaal weer thuis is het meestal zaak zo snel mogelijk de bank te bereiken om te gaan liggen.

Ik heb een lijstje gemaakt van de klachten die ik de afgelopen zes weken had en die ik nog regelmatig heb. Ik heb niet altijd last van alles en alles is niet altijd even heftig maar het zijn allemaal terugkerende verschijnselen. Mijn lijst: hoofdpijn, benauwdheid, verhoging, hoesten, niezen, pijn bij slikken, keelpijn, oorpijn, diarree, snotterig, griephoofd, lichamelijke uitputting, paniekaanval (gelukkig maar eentje), duizeligheid en het gevoel flauw te vallen, krachtverlies waardoor ik door mijzelf dichtgedraaide potjes de volgende dag ineens niet meer kan openen. Kortom een algemeen gevoel van onwelbehagen en vermoeidheid.

En daar komen dan de geestelijke dingen nog bij. Variërend van zinloos gepieker, schuldgevoel, angst om van aanstelleritis beschuldigd te worden (door anderen en mezelf), de stress om anderen te moeten vragen voor boodschappen, anderen af te moeten zeggen, niet naar werk te kunnen en het gevoel te hebben anderen in de steek te laten. Buren die lawaai maken. De angst om anderen te besmetten. Het verdriet dat ik mijn ouders niet kan zien. Het gevoel niet serieus genomen te worden. Het zwarte gat dat altijd op de loer ligt. Het totale onvermogen me te concentreren op dingen die iets meer aandacht en toewijding eisen dan sudoku’s maken en netflix kijken. De simpele series.

En dan ben ik niet eens heel erg ziek vergeleken met allerlei mensen die hun verhalen delen. Ik heb gelukkig geen hoge koorts, ik hoef niet naar het ziekenhuis, ik krijg mijn eten nog binnen, ik kan goed alleen zijn.
Er zijn heel veel mensen die heel lang worstelen met klachten, die opknappen en weer instorten, zich beter voelen en toch weer niet.

En ik weet dus niet eens wat ik heb. Het kan corona zijn, het kan een of andere waanzinnig langdurende griep zijn of weet ik veel. Ik weet wel dat ik niet de enige ben met klachten die erg uiteenlopen, die verdwijnen en weer terugkomen.

Wat ik ook erg vind, en ik vind het ook erg dát ik dit vind, is dat ik helemaal niets nuttigs doe met al deze tijd die ik heb. Het lukt niet om meer te lezen, om dat boek te schrijven. Ik ben echt heel blij als het lukt mijn kleine afwasje bij te houden, regelmatig iets in mijn bujo (bullet journal) of voor dit blog te schrijven, plaatjes uit te knippen, de vogels in mijn tuin te bestuderen en af en toe wat spullen te wassen. Gisteren heb ik zowaar een rolgordijn opgehangen. Een van de vijf die al weken lagen te wachten. Ik was er echt trots op.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.