In zelfquarantaine. Hoewel ik afgelopen week een keer naar het bos tegenover mijn huis ben geweest omdat ik thuis helemaal flipte. Daar zoveel mogelijk alle andere mensen trachten te ontwijken. Iets waar ik gelukkig getraind in ben.

Deze ziekte, ik weet niet of ik corona heb of iets anders, duurt en duurt. En het is niet alleen iets lichamelijks. Daar valt nog wel mee te leven. Snotterig, hoofdpijn, afgepeigerd zijn. Af en toe moet ik een dag in bed blijven omdat ik me te ziek voel maar meestal lukt het me om op te staan, aan te kleden en eten voor mijzelf te maken.

Maar de stress en paniek die zich achter in mijn hoofd bevinden, roeren zich, groeien en breken steeds vaker door mijn pantser van nuchterheid en relativeringsvermogen. Afleiding vinden gaat steeds lastiger. Ik kan me niet genoeg concentreren om te lezen, laat staan om te schrijven, netflix- en andere series doen gedateerd aan. Hoezo konden die mensen elkaar gewoon zien en aanraken? Niet relevant meer.

Iets anders doen dan, schoonmaken, nieuwe rolgordijnen ophangen, opruimen? Geen energie voor. Naar de radio luisteren vermeerdert de stress. Muziek dan? Geen geduld voor.

Malen, malen, lijkt het enige dat altijd maar doorgaat. Niet iets om blij mee te zijn. Hoe moet het nou verder? Met de wereld, met mij, met de boekhandel, met mijn vrienden en familie? Kan ik ooit nog op reis? Mag ik straks nog naar buiten of ben ik daar te oud voor?

Mijn gedachten gaan een kant op waar ik helemaal niet heen wil. Ik ben meestal redelijk positief, niet per se over de wereld of de mensheid maar wel over mijn eigen rol daarin, over mogelijkheden tot veranderingen. Nu voel ik me een doemdenker worden, ik zie een zwart gat aan het einde van een tunnel.