Vandaag is dag 20 van onze fietstocht van de Nederlandse grens via de Duitse waddenkust en dan dwars doorsteken naar het oosten om in Puttgarden de boot naar Denemarken te nemen en dan naar het westen via diverse Deense eilanden terug naar huis. De zon schijnt al de hele weg dus we zijn al superbruin. En blij natuurlijk want vakantie, de hele dag buiten fietsen, lekker onderweg allerlei nieuwe veganistische hapjes uitproberen, alle biowinkels afstruinen en leuke mensen ontmoeten.
Heerlijk om even uit het dagelijks leven, uit de carrousel van het nieuws en de sociale media te zijn, alleen maar omringd door vogeltjes, bloeiend fluitekruid, daslook en paardenbloemen en andere fietsers. Wat wil een mens nog meer?
Vandaag is dag 14 in quarantaine. Zo lang ben ik al niet meer buiten geweest. Ziek. Geen idee wat ik heb. Niet zo erg dat ik naar het ziekenhuis of dokter moet. Helemaal niet gelukkig. Maar wel benauwd, een lichte hoest en af en toe niezen. Verder een hoofd gevuld met natte watten en nul energie. Volgens alle aanwijzingen genoeg reden om niet naar buiten te gaan. En dat doe ik dus braaf.
De vogeltjes die ik zie en hoor bevinden zich in mijn eigen tuin (beter gezegd het stukje aarde dat ik onder beheer heb met heel veel restricties en dat ik zoveel mogelijk over laat aan wat de spontaan aankomenwaaiende planten en dieren er van maken) net als de paardenbloemen en de daslook. Diegene waar ik mee ging fietsen fietst nu, na ook de nodige weken gedwongen thuis zijn geweest, voor mijn boodschappen. Als zij ze komt brengen blijft ze in het trappenhuis net als ik bij haar deed voor ik ziek werd.
Het is een bizarre wereld. Ik besef heel goed dat het niet doorgaan van een vakantie uiteindelijk niet erg is. Net als dat ik niet erg is dat ik ziek ben en thuis moet blijven. Het is lastig om niemand even vast te kunnen houden maar daar lijd ik persoonlijk niet heel erg onder. Het is niets vergeleken met wat zoveel andere mensen meemaken. En dan heb ik het niet alleen over corona en de gevolgen van deze ziekte en de bijkomende maatregelen.
Ik ben bang voor de toekomst. Zal het ooit nog mogelijk zijn elkaar wel vast te houden, om niet bang te zijn om anderen te besmetten, om zeker te weten dat ik mijn ouders nog ooit ga zien? Om ongedwongen af te spreken met mensen, om samen te eten, spelletjes te doen of een biertje te drinken? Om wakker te worden zonder die zwarte massa van onderdrukte paniek achter in je hoofd; de eerste seconden elke ochtend: wat was het ook alweer, ik weet dat er iets veranderd is maar wat was het ook alweer?