Ik woon in een soort dierentuin. Niet zo een waar dieren opgesloten zitten en tentoongesteld worden maar eentje waar allerlei beestjes spontaan komt wonen of logeren.

Zo had ik al eens een muis, zijn er altijd veel spinnen en in de zomer fruitvliegjes. Af en toe een bromvlieg of een verdwaalde wesp, deze blijven gelukkig nooit lang. En dan zijn er nog Niels de beer, een haas en nog zo wat gespuis.

Sinds gisteren is er ook nog een katje bijgekomen. Ik had het beestje al een dag eerder in mijn tuin de gezien en s nachts veel gemiauw gehoord maar er verder niet echt bij stilgestaan tot de bovenburen aanbelden en mij vroegen of ik me over het diertje kon buigen. Nou vooruit dan. Ik hou van katten, knuffel er graag mee maar ik wil er zelf geen. Wil geen verantwoording, geen zorgen en stress. Wil me niet hechten en weer afscheid moeten nemen. Ik wil me vrij kunnen voelen om weg te kunnen zonder op een bepaalde tijd of dag weer thuis te moeten zijn. En ik kan het niet betalen.

De kat, ik noem haar sokje vanwege de witte voetjes, lijkt ondertussen anders beslist te hebben. Waar ik ook ga, sta of lig, op de bank, aan mij bureau, in de keuken, in bed of op de wc, dat beest is er bij. Ligt tegen me aan of springt op de laptop. Vernaggelt mijn net gezaaide spinazie- en winterposteleinbedden. Alles wat je die beestjes altijd in die leuke filmpjes ziet doen. En ze lijkt niet van plan ooit weer weg te gaan.

Ik heb haar aangemeld bij amivedi, laten controleren op een chip, die had ze helaas niet. Hopelijk komt er snel iemand die haar mist. Voor ik me al te erg ga hechten.