De mannen van de piketdienst kwamen nogmaals om te checken of Sokje echt geen chip had. Ik hoopte het zo omdat ze dan terug kon naar haar thuis. Maar helaas.

Hun advies was, of liever gezegd een van hen adviseerde het, de ander had reserves, om haar mee te nemen naar het asiel omdat ze daar meer kans hebben dat de eigenaar zich meldt.

Puur rationeel heb ik daar in toegestemd. Maar Sokje wilde niet in het kooitje, vocht om niet mee te hoeven en ik voel me een verrader. Zij had zich al aan mij overgegeven, was hier helemaal thuis en ik doe haar zomaar weer weg.

Toen de mannen met Sokje weg waren kwamen de emoties. Stomme emoties. Na drie dagen met zo’n beestje ga ik al onderuit. Dit is een van mijn argumenten om geen huisdieren te houden, het is te zwaar, emotioneel. De verantwoordelijkheid, de stress en de zorg.

In het asiel gaan ze twee weken kijken of ze de eigenaar zich meldt daarna gaan ze proberen haar te herplaatsen.

Dat geeft mij twee weken om mijn ratio en gevoel op een lijn te krijgen.