Toen ik vannacht wakker lag en naar de radio luisterde hoorde ik het nieuws van de zelfmoord van Joost Zwagerman. Ik was helemaal geschokt en ontdaan.
Niet omdat ik deze man persoonlijk kende, ook niet omdat hij zo jong was of omdat ik zijn teksten zou missen. Die dingen speelde wel een klein rolletje. Maar het was voornamelijk omdat ik die depressies van zo dichtbij ken. Mijn eigen depressies natuurlijk, hoewel die niet zo erg zijn dat ik zelfmoord bewust overweeg. Maar ik ken het wel in mijn omgeving.
Mijn beste vriendin kampt hier al heel wat jaren mee en het voelt zo machteloos om het te zien en mee te maken en niets te kunnen doen. Niets anders dan haar mee te nemen naar buiten, af te leiden en op te vrolijken. Maar dat zijn allemaal maar tijdelijke dingen.
Depressie is een monster in je hersenen, een monster dat je overneemt, bezit van je neemt tot je aan niets anders meer kan denken en niets anders meer kan voelen als ellende. Zo erg dat dood een oplossing, de enige oplossing kan lijken.
En hoewel ik soms denk dat het misschien een oplossing zou kunnen zijn, voor haar, kan ik me niet voorstellen hoe ik me zou voelen als zij daarvoor zou kiezen. Ik zou het echt verschrikkelijk vinden, zou waarschijnlijk zelf ook diep depressief worden. Uiteindelijk wil ik natuurlijk dat zij niet zo lijdt maar soms voelt het als moeten kiezen tussen haar lijden en mijn pijn. Een onmogelijke keuze. Dus ik blijf tot mijn, of haar, laatste snik vechten om haar in leven en gelukkig te laten zijn.
diep geroerd door jouw tekst van vandaag.