Die van vier letters was de omschrijving in de cryptogram in de krant van vorige week zaterdag. Die van vijf letters is mijn brein.
Ik ben gek op dwalen, zwerven zonder doel of richting, (wanderen (rondgaan, ronddwalen, rondreizen • Duits wandern, Engels wander • ~ van °wanden ‘gaan, overgaan’), maar het is minder fijn als je brein dat doet terwijl je zelf wel een bepaalde richting op wilt. Leuk als je niets te doen hebt maar verdomd lastig als je je probeert te concentreren. Altijd zijn er die gedachten die maar door en door willen gaan over van alles en nog wat. En die me zo afleiden van wat ik probeer te doen, een boek lezen, vrijen, film kijken, afrekenen in een winkel, een wandeling maken of wat dan ook. En alles wat er om me heen gebeurt krijgt ook onmiddellijk aandacht. Onverwachte geluiden en bewegingen worden genoteerd en meegenomen in de gedachten.
En dan telkens schrik ik weer wakker en moet ik me oriënteren op waar ik gebleven ben en moet ik constateren dat ik hele pagina’s gelezen, kilometers gefietst heb zonder dat ik me er bewust van was of zonder dat ik me bewust van mijn omgeving was.
Ik kan tijdens een kort ritje van zo’n twintig minuten naar de stad een hele roman uitdenken met plot, subplotten en karakters, een permacultuur-winkel/adviesbureau ontwerpen en inrichten, een reis naar de noordpoolcirkel plannen, staartdelingen maken en Duitse woorden oefenen. Nou is dat op de fiets of wandelend niet erg al is het weleens lastig om telkens te moeten stoppen om geweldige ideeën te noteren. Wat weer nodig is om ze te kunnen laten rusten.
Maar tijdens het lezen van een boek gebeurt dit ook regelmatig en dan moet ik vaak pagina’s terug omdat ik geen idee heb waar het over ging.
Ik dacht dat dit met snellezen nog erger zou worden maar dat is toch niet zo. Niet altijd tenminste. Doordat je grotere stappen maakt door de woorden en zinnen wordt je gedwongen meer op te letten, meer te focussen en dus is je concentratie hoger. Nog steeds niet optimaal maar ik blijf oefenen.
Ik ben jaloers op mensen die zeggen soms nergens aan te denken of die zich helemaal kunnen verliezen in waar ze mee bezig zijn zonder gestoord te worden door de omgeving. De enige momenten waarop ik dit af en toe had waren tijdens dansen of tijdens een wedstrijd aan een flipperkast. Dingen die ik nog maar zelden of nooit meer doe.