Waar blijven zij

Als je, zoals ik doe, veel leest en schrijft dan lees je, ik doe dat tenminste, ook over schrijven. Over hoe je een roman, kort verhaal of iets anders schrijft en over, hoe je als je iets geschreven hebt dat de moeite waard van het lezen door anderen lijkt, ook over eventueel publiceren. Of je nu boeken, tijdschriften, blogs, sites of andere bronnen raadpleegt, telkens blijkt weer hetzelfde: als je een schrijver wilt zijn, een gepubliceerde en gelezen schrijver, dan moet je tegenwoordig vooral ook ondernemer zijn. Je moet je werk en jezelf verkopen. Opdraven op tv en voor de radio, voorleesavonden in boekwinkels, bibliotheken en zaaltjes, interviews met de pers en het bespelen van diverse sociale media, het hoort er tegenwoordig allemaal bij. Maar wat nou als je dat niet wilt, of erger nog, niet kunt? 

Waar blijven de teruggetrokken schrijvers die zich ver van het populaire gedoe (willen) houden? Waar zijn de mensen die schuchter, verlegen, onzeker, schuw of niet commercieel aangelegd zijn, de mensen die misschien wel iets interessants te vertellen hebben maar die dat liever door middel van woorden op papier of een scherm doen?

De mensen die niet voldoen aan een bepaalde normen over schoonheid, gevatheid of status. Normen die voor mannen stukken lager lijken te liggen dan voor niet-mannen want zeg nou zelf, hoe vaak zie je een vrouw op tv, in een tijdschrift of op een foto op internet die niet aan een bepaald schoonheidsideaal voldoet?

Wat als je introvert bent, chronisch ziek, niet stressbestendig, (over)gevoelig of anderszins afwijkend? Zien we jouw werk nog? Blijft het mogelijk je werk te laten lezen als je snel moe of overprikkeld bent?

Waar blijven de langzame denkers die niet stante pede een snedig antwoord paraat hebben maar liever nadenken voor ze iets zeggen, de mensen die op hun best zijn als ze hun woorden mogen wikken en wegen alvorens ze te uiten? Die hun eigen leven niet interessanter vinden dan hun werk. Blijven zij nog uitgegeven en gelezen worden zonder dat ze hoeven komen opdraven voor prijsuitreikingen en andere poppenkast?

Bovenstaande geldt al lang niet meer alleen voor schrijvers. Iedereen die iets te melden denkt te hebben of de wereld een stukje mooier wil maken schijnt mee te moeten in deze waanzin van de dag. En zo wordt de wereld steeds meer geregeerd door extraverte haantjes en er goed uitziende vrouwen. Dit geeft een eenzijdige visie op de kunst en het leven en het creëert een hele groep mensen die zich niet vertegenwoordigd zien.

3 gedachten over “Waar blijven zij”

  1. Ik herken veel van de ‘problemen’ die hier aangehaald worden. Zo goed zelfs dat ik er een antwoord op wil geven.

    Tegenwoordig kun je zelf uitgeven. Op plaatsen als b.v. The BlackSheep Indie, die voor zulke mensen een plaats hebben.

    Ik weet dat het moeilijk is om je werk op die manier ‘aan de man’ te brengen maar op die manier kom je in elk geval wel verder dan wanneer je manuscript of dichtbundel ergens op een virtuele plank stoffig ligt te worden.

    Het is ook moeilijk omdat de grote uitgeverijen nog steeds de markt beheersen, maar zelf uitgeven wordt steeds makkelijker en mogelijker. Het wordt volwassen.

    Het is nog lang niet ideaal, maar op die manier kun je wel al aardig wat bereiken. De online wereld is erg groot en divers. Dat is goed voor ons.

    1. Hoi Paul, bedankt voor je reactie.

      Inderdaad is het tegenwoordig mogelijk zelf een boek uit te geven, ik heb dat een aantal jaar geleden ook gedaan maar ik zou het niet snel weer doen. En ik denk ook niet dat dit het antwoord is op de problemen zoals ik ze beschreef. Natuurlijk kan het een individu helpen maar het is geen structurele oplossing.

      Verder komen er bij zelf uitgeven ook een hoop dingen kijken waar niet iedereen geschikt voor is of de kennis en vaardigheden voor heeft. En juist dan moet je nog erger je best doen om jezelf te promoten en verkopen. Je komt misschien inderdaad verder dan wanneer je helemaal niet uitgegeven wordt maar hoeveel verder vraag ik me af.

      Ik heb helaas geen oplossingen en antwoorden en misschien zijn die er ook helemaal niet. Mijn enige bedoeling was iets duidelijk te maken dat bij veel mensen leeft maar bij misschien nog veel meer mensen helemaal onbekend is.

  2. Beste Haas,

    Heel herkenbaar wat je beschrijft. Ik zie mijzelf ook in een gelijksoortige situatie, van te veel chronische vermoeidheid om in de hele hetze mee te gaan, maar wel met de wil mijn verhalen in het voetlicht te brengen.

    GEKKENHUIS IN UITGEVERSLAND
    Het is sowieso gekkenhuis is uitgeversland. Ze fuseren om de haverklap en alleen als je al ergens om bekend bent mag je publiceren. Maar de hele pijn is dat ‘ze’ slechts aanbod geven op de vraag die ‘we’ ze stellen. Dat economische principe. En ‘we’ zijn blijkbaar slechts geïnteresseerd in boeken van hele extraverte en/of bekende mensen.

    GESCHIEDENISBOEKEN VAN DE TOEKOMST
    Voor mij is schrijver worden een droom uit een post-digitaal tijdperk. Geen idee dat bloggen de toekomst zou worden. Dat de helft van alle geschreven verhalen helemaal nooit meer het papier zou raken. Ik vraag me af of de betekenisvolle conversaties van nu, die ooit de geschiedenisboeken (geschiedenis Ipads?) zullen halen e-mails en blogs zijn. Of misschien zal er een archief met betekenisvolle vlogs worden aangelegd.

    EXTRAVERTE HAANTJES EN GOED UITZIENDE VROUWEN
    Ik merk zelf dat nu ik ouder wordt ik minder gevoelig ben voor de media output van extraverte haantjes en goed uitziende vrouwen. Toen ik jonger was maakte dat grote indruk, maar nu ben ik ook geïnteresseerd in de onderstroom. Omdat het media spoor van de haantjes en mooie vrouwen een doodlopend pad bleek te zijn. Tevens heb ik uit meerdere internationale hoeken gehoord dat Nederlanders überhaupt wat oppervlakkiger zijn als het om filosofie en literatuur gaat. Vanuit onze veelgeprezen handelsgeest gaat het blijkbaar nog steeds om marktlui die met schreeuwen hun product verkopen

    HSP
    Als ik een boek mag aanraden dat bij je wanhoop past, ik heb erg veel gehad aan Elaine Aron-Hoog Sensitieve Personen. Tijdens het lezen kom je meer te weten over de voordelen van het zijn van een introvert mens.

    INDY UITGEVEN
    Soms noem ik het verbitterd ‘de Geluksindustrie’. De creatieve industrie zoals hij nu is. Ik koester al sinds mijn kindertijd de wens iets uit te geven. Dat is in feiten gelukt, via een uitgeefster in mijn regio. Er zijn geloof ik achttien exemplaren van onze bundel verkocht, die voortkwam uit een schrijfcursus. Uitbetaald wordt er pas per tachtig en na het vele schrijven volgde een lang traject van pogingen tot promotie. Stapels flyers, signeersessies bij boekenhandels en aansporing tot het gebruik van onze persoonlijke social media kanalen. Een kleine uitgever die zich tegen de klippen van de industrie opwerkt. Na alle moeite maakte het mij somber. Ook grotere uitgevers lieten mij niets horen over mijn toegezonden manuscripten na de verstreken termijn. Op de website staat bij voorbaat aangegeven dat je waarschijnlijk nooit van ze zult horen. Bij de Schrijversvakschool, waar ik eens een dure maar goede cursus volgde, sprak men van ‘het kruiwagen effect’. Het zou zo werken dat talentvolle cursisten die er binnen wandelde werden opgemerkt door al gepubliceerde schrijvers die er doceerde en zodoende de weg naar de uitgever werd gebaand. Ik vind het fenomeen absurd, alsook deprimerend.
    Een oud docent van de kunstacademie (ook zo’n geluksindustrie) gebruikte met droge ogen de volgende anekdote over de omgang met leerlingen.

    “Het is onze taak om zo lang aan de boom te schudden dat alleen de goede appels blijven hangen.”

    Een vreemde bewering, over iemand die je betalende klant is.
    Het is slechts een handvol voorbeelden van de vele situaties waarin ik het introversie en bescheidenheid heb zien afleggen op de apenrots die onze creatieve industrie is. De enige manier waarop introversie hierbinnen kan bestaan in mijn observatie, is als het samen gaat met een zakelijk instinct. Het gaat hoe dan ook allemaal over het bezitten van grote maten van zelfvertrouwen. Jongeren van nu leren automatisch om zichzelf online op te bouwen als merk.

    We kunnen denk ik alleen maar hopen dat men op een dag uitgekeken raakt op de producten die het voortbrengt.

Laat een antwoord achter aan Haas Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.