Ik zie mijzelf graag als een rationeel, stabiel wezen maar de laatste tijd lijkt het wel alsof er alleen pulp in mijn hoofd zit. Alsof ik uitsluitend gestuurd wordt door emoties, gevoelens, pijn en verdriet.

Door hormonen en stofjes die allemaal iets anders willen dan ik, mijn verstand, wil. Ik wil verder gaan met mijn leven, wil het niet erg vinden dat T al weer een nieuwe liefde heeft, ik wil een fijne vriendschap met haar opbouwen. Ik geloof daarin, ik weet dat we dat kunnen, ik weet dat onze relatie niet goed was en dat wij allebei alles gedaan hebben om het goed te laten zijn. Ik weet dat we een andere, een betere vorm kunnen vinden waarin we allebei gelukkig zijn. Ik weet dat het beter is dat het uit is, voor haar maar ook voor mij.

Maar waarom dan al die gevoelens die dwarsliggen, die me van mijn pad afhouden, die wellicht haar juist wegjagen? Die me belemmeren verder te komen. Waarom luisteren die niet naar mij en mijn verstand? Waarom nemen ze mijn hele leven over, sturen ze  me richting drank en pillen, richting vergetelheid, laten ze me dingen doen die ik normaal nooit zou doen en die ik ook niet wil doen.

Houd het dan nooit op?