Vandaag is het zo’n dag om zo snel mogelijk door te komen en te vergeten maar mijn tempo is als een bejaarde slak op vakantie.
Vandaag besta ik geheel en al uit pijn. Het vormt de verbindingen tussen de gewrichten en de gewrichten zelf. Waar normaal gesproken spieren, pezen, botten en wervels zitten lopen nu banen van geladen stroomstoten, gierende zenuwen, krassende krijtjes op schoolborden. Bewegen is lastig, ontspannen niet mogelijk. Mijn lichaam is een pakhuis vol gevoelige cellen. Ik stop het vol pijnstillers maar die verzaken, lamgeslagen door de grote hoeveelheid werk.
Alle boeken zijn te zwaar, alle muziek te heftig, netflix te vermoeiend. De vogels doen hun best me af te leiden maar het is niet genoeg. Ik tel mijn ademhaling, de minuten, de uren. Adem in, adem uit. Vandaag hoef je niets. Morgen is een nieuwe dag. Misschien gaat het dan weer beter.