Dit was mijn oorspronkelijke plan: ik word ’s morgens al vroeg geopereerd, een eenvoudige ingreep, waarna ik ’s avonds met de bus naar Johanneke zou gaan omdat je nou eenmaal niet alleen mag zijn de nacht na een narcose. Daarna zou ik lekker in mijn eigen huisje voor mijzelf zorgen, veel boeken lezen en een aantal verhaalideeën uitwerken. Die drie weken niet fietsen en niet werken leken me belachelijk overdreven en ik was dan ook niet van plan me daar aan te houden.

Reality is a bitch
Wat kan een mens zich vergissen, zichzelf voor de gek houden. De tweede dag in het ziekenhuis was ik nog zo gammel en beroerd dat ik nergens zin in had. Maar mijn SBS-hoofd (SickBuildingSyndrome) werd met het uur erger en ik had al gauw het idee dat ik daar niet beter zou worden. Dus kweekte ik razendsnel genoeg botten in mijn benen om me via de reling in de gang naar de verpleegsterspost te kunnen slepen om te bewijzen dat ik kon lopen en dus naar huis mocht. Ze gingen er aarzelend mee akkoord.

Met de rolstoel naar de ingang en voetje voor voetje schuifelend naar de klaarstaande taxi, het hele idee om met de bus te gaan was een lachertje, ik kon mijn benen niet eens hoog genoeg optillen om in te stappen. Ik kon niet eens mijn eigen kleine rugzak dragen.

In een uitbarsting van adrenaline schreef ik mijn vorige blog, al die indrukken moesten er snel uit om rust in mijn hoofd te krijgen. Mijn ouders kwamen op bezoek en dat was fijn. Ik heb gegeten en opgezeten maar toen was het op. De dagen erna heb ik in een roes van pijnstillers en pammetjes (oxazepam, diazepam) hangend op de bank doorgebracht waarbij ik me niet kon draaien of zelfstandig overeind komen. Geen idee meer van de dagen, geen letter gelezen en nauwelijks gegeten. Iedereen die mij een beetje kent weet dat het dan wel mis is.

Vandaag voor het eerst gedoucht en iets meer aan dan een onderbroek en kamerjas. Het linkeronder gedeelte van mijn buik is een opgezwollen regenboogvlag met stekels van hechtdraad. Tijdens een gênante beweging (te maken met obstipatie en angst om te persen) kreeg ik een soort zweepslag op mijn borst zodat mijn bewegingsvrijheid nog wat gekrompen is.

Allemaal niet heel erg, wordt vast weer beter. Die angst voor de uitslag over de eventuele kwaadaardigheid van de gezwellen is erger. De 29ste hoor ik daar meer over. Tot die tijd ga ik me maar een beetje rustig houden.