Bas Kwakman leidt, net als honderdduizenden andere Nederlanders, zijn hele leven al aan chronische hoofdpijn en migraine. Hij is daarnaast onder andere ook nog schrijver, beeldend kunstenaar, docent, reiziger, vader, echtgenoot en directeur van Poetry International. Ik vroeg me tijdens het lezen van Flankhond af hoe dat in godsnaam mogelijk is. Migraine betekent niet alleen pijn in je hoofd, je hele lichaam is hondsziek. Je voelt je beroerd en misselijk, je moet overgeven, kan niet eten, geen licht, geluid, beweging of geuren verdragen. Voor mij en vele anderen betekent dit dat je geen ‘normaal’ leven kan leiden. Niet alleen ben je veel tijd kwijt met in bed liggen en jezelf zoveel mogelijk verdoven, het maakt je ook onbetrouwbaar omdat je nooit kan garanderen dat je een afspraak na kan komen, dat je ergens op een afgesproken tijdstip aanwezig kan zijn, dat je iets, wat dan ook, kan presteren. Ik moet er niet aan denken op reis te zijn waarbij je onderweg in vliegtuigen en taxi’s moet overgeven, in hotelkamers in het donker moet liggen en met een barstende kop en hamers tegen je slapen een praatje moet houden.