Paardenbloemen, brandnetel, zevenblad, zuring, daslook, hondsdraf, melde, mijn tuin staat er vol mee en ik vind dat heerlijk. Ik zie het als voedsel, vitaminenbommetjes, bloemenperk, natuur.
Anderen noemen het onkruid, vinden dat ik er nu echt wel eens iets aan zou moeten doen, vinden het slordig staan, kijken liever op een gladgeschoren gazon of een keurig geveegde tegelvloer.
Het gaat hierbij uiteindelijk om de vragen: wat is normaal en daarachter zit dan de echte vraag: wie hoort bij ons? En bij wie hoor ik.
Maar wat normaal is, is per cultuur, per samenleving, per tijd, per persoon anders. Elke dag douchen, als vrouw je oksels en benen scheren, een relatie met één persoon liefst voor het leven, het krijgen van kinderen, het hebben van een auto, het werken voor je geld, het zo goedkoop mogelijk boodschappen doen in een supermarkt, tv-kijken. Dit zijn normen die hier en nu gelden, die hier en nu normaal zijn.
Normaal is vaak netjes, strak in het gelid, braaf, aangepast. En soms kan dat heel nuttig zijn en soms vind iemand het heel fijn om erbij te horen, niet na te hoeven denken over hoe en wat in zijn/haar eigen leven. Door normaal te doen laat je weten bij de groep te horen die dominant is. Wie afwijkt geeft aan niet te passen, anders te zijn en te denken. Maar soms (vaak) zijn er mensen voor wie niet alles vanzelfsprekend en normaal is. Mensen die anders denken en voelen. Die behoefte hebben zich anders te kleden, te gedragen. Die gewoon niet passen en ongelukkig worden als ze zich aan moeten passen. Niet iedereen is normaal. Of liever: niemand is normaal. Hoe dichter je inzoomt op een persoon hoe afwijkender en dus interessanter hij/zij vaak wordt.
In de permacultuur is diversiteit een groot goed. Het maakt een systeem sterk. Monocultuur is kwetsbaar, een ziekte kan een hele oogst vernietigen. In een maatschappij zijn het vaak de afwijkende geesten, de andersdenkenden die ontdekkingen doen, die laten zien hoe iets ook anders kan. Het waren afwijkende figuren die opkwamen voor onderdrukten, voor vrouwen, slaven, dieren, de natuur. En die daarmee veranderingen in gang hebben gezet die leidden tot samenleving die nu normaal gevonden wordt. Voor zolang het duurt.
Mooie artikelen goed geschreven. Ik moet zeggen dat vooral brandnetel gewoon geweldig is. Paardenbloem is te bitter en alleen de gele bloempjes eten kost teveel tijd.
Eergisteren een handje (jonge) paardebloemblaadjes door de salade gegooid en dat gaf een interesant, licht bittere nuance.
Smaken verschillen, zie artikel 🙂
Dat dacht ik ook altijd dat paardenbloem te bitter was, maar nou ontdekte ik toch deze lente dat dat helemaal niet waar is. Hij voelt supergoed om wild te snoepen, echt lekker, dus wieweet ontdek je dat ook ooit, ik hoop het. Dat hoofd van ons maakt ons ook maar dingen wijs… Groetjes.
Brandnetel is een van mijn lievelingsgroenten! Paardenbloem kan inderdaad best bitter zijn maar als je de diversiteit doorvoert tot op je bord is dit maar een van de vele ingrediënten en valt af en toe een bitter hapje goed te pruimen.
Als we ons los kunnen rukken van de netheidsdrang dan krijgen we daar veel voor terug. Dat is de redding van de mensheid.. Groen is het medicijn van de toekomst.
Als de mens meer geduld heeft brengt de natuur ons de oplossing.
Met groene groet, Geral
Wat een prachtige woorden :)!
🙂