De oorspronkelijke titel van dit stukje was: ‘dood, niets aan te doen’, maar er bleek in dit geval nog wel iets aan te doen.
Ik heb al een jaar of vijf dezelfde telefoon, eentje met touchscreen, wat heel handig is maar soms heel lastig. Het scherm doet het regelmatig ineens niet meer, en dan vooral als ik gebeld word en op wil nemen. Dat gaat dan dus niet. Het is al een keer vervangen en daarna ging het een hele tijdje redelijk goed, alleen moest ik af en toe de batterij eruit halen en opnieuw erin zetten om het scherm te resetten.
De laatste tijd gebeuren er echter steeds meer rare dingen. Onnauwkeurigheden die leiden tot verkeerde emoticons op verkeerde plekken gestuurd naar de verkeerde geadresseerden. Dat levert vreemde blikken en vragende antwoorden op. Beter opletten dus.
Gisteravond na een lange dag met schitterende wandeling door de bossen in volle lentepracht, liet ik mijn telefoon, dat trouwe onbetrouwbare oude besje, in mijn beker water vallen. Snel eruit gehaald en uit elkaar gehaald, afgedroogd, maar het was al te laat. Geen enkel teken van leven meer. Mijn oude opwindwekker opgedraaid en naast mijn bed gezet. Op tijd opstaan om naar een nieuwe telefoon uit te kijken.
Vanmorgen kon ik het toch niet laten het apparaatje weer in elkaar te zetten en verhip hij doet het weer. Voor zolang het duurt dan.
oude besjes verdienen wel een tweede leven.