Mijn huis is niet af en het dat zal het ook nooit worden. 

Na 2 jaar zijn de deuren en deurposten nog niet geschilderd, ligt er niets op de betonnen vloer in de hal. Ja, er ligt en staat wel van alles, fiets, rugzakken, bezem, oud papier, glas voor de glasbak, schoenen, zakken uitgegraven onkruidwortels die nog weg moeten, gereedschap dat nog een vaste plek moet vinden, maar er ligt niets op de vloer. Ik heb wel isolatiemateriaal om onder iets te leggen maar geen idee wat ik op die vloer wil. En beton heeft zeker z’n voordelen. Het mag vies en nat worden en het is ruw basismateriaal. Daar houd ik van.

In de keuken staan plantjes en een zak houtsnippers uit het bos, er liggen zaden voor in de tuin. In de tuin liggen overal potjes, emmers, gieters, zakken compost, stekjes van fruitstruiken. Er moeten nog gordijnen komen voor de schuifdeuren naar de tuin maar nu het weer warmer wordt is die noodzaak minder. Andere gordijnrails moet nodig vervangen worden omdat ik nu elke avond en ochtend op een stoel moet klimmen om de haakjes handmatig te in of uit de ringetjes te halen.

Overal in huis liggen en staan stukken hout, een pallet wacht op een bestemming. Stapels boeken en tijdschriften vormen een steeds wisselend landschap in de woonkamer.

Mijn leven is ook niet af, ik worstel altijd met de vorm en de inhoud. Mijn idealen zijn niet uitgekristalliseerd, mijn behoeftes veranderen, ik betwijfel alles continu. Leven is beweging, stilstand de dood.