Meestal schrijf ik deze stukjes de dag voor ik ze plaats op deze site. Zo ook het stukje van gisteren. Maar soms blijken ze dan toch niet helemaal te kloppen.
Ik was er helemaal klaar voor, een dag lekker alleen thuis en de hele dag lezen (600 pagina’s Tijdmeters van David Mitchell), een beetje rommelen in huis, boeken herrangschikken, misschien de woonkamer vegen en beginnen met het verzagen van de, inmiddels goed gedroogde, pallets om ze tot bedbodem te vertimmeren.
Niet dat ik niet vaker een dag alleen thuis ben of dat ik me ook maar enigszins bezig houdt met het volkssprookje kerst, maar een dag waarop er buitenshuis weinig te doen valt, geen boodschappen gedaan kunnen worden, geen kroegen bezocht, en de meeste mensen afspraken elders hebben, is toch een beetje een feestdag. Een soort zondag maar dan anders. Een ouderwetse rustdag. Steeds meer een unicum in deze doordraaiende 24uurs economie die wij het moderne leven noemen.
Anyway. Dat ging dus mooi niet zoals gepland want wie stond er al voor dat ik goed en wel wakker was te bonzen en te kloppen, dreinen en zeuren aan mijn hoofd? Die lelijke, oude heks migraine. ‘Hallo laat me binnen, ik wil aandacht, ik wil dat je nu heel stil blijft liggen en als je braaf bent dan zal ik je niet laten spugen.’
Er zat weinig anders op dan hier aan toe te geven. Uiteindelijk mezelf wel kunnen verplaatsen naar de bank en zowaar ook nog een stuk kunnen lezen maar het werd niet meer die heerlijke dag die ik voor ogen had.
Binnenkort nog maar eens proberen.
tis niet eerlijk.
gaat het vandaag wat beter?