In het ziekenhuis

Ik kan er vandaag niet omheen af te wijken van het genderneutrale karakter van deze blog. Hij is ook een stuk langer dan ik gewend ben. En, ook uniek, met min of meer herkenbare foto’s van mijzelf.

Ik ben een vrouw, in ieder geval in biologische zin, en heb last van vrouwenkwalen (nooit vrouwenkwaaltjes zeggen). De meeste vooral in het verleden; pms, zware bloedingen. Anderen ook nu nog; migraine, vetophopingen waar je ze niet wilt en opvliegers.

dermoidcyste
dermoidcyste

En een cyste op mijn eierstok. Een dermoïd met tanden en haren maar verder goedaardig. (Een dermoïd cyste is een vorm van cystischteratoom, een omkapselde tumor die delen van volledig gevormde weefsels en organen, zoals huid, haren, bloed, zenuwweefsel, vetweefsel, beenweefsel, kraakbeen, nagels, tanden en zelfs ogen kan bevatten. (http://www.cyste.be/dermoidcyste.php)) Ook wel ook wel monster- of wondergezwel genoemd.

De artsen wilden meteen alles weghalen maar daar ben ik niet zo’n voorstander van. Totdat mijn moeder hormoongerelateerde borstkanker bleek te hebben. Dit zette alles in een iets ander licht en gaf voor mij de doorslag om deze operatie toch te laten doen al had ik tot in de operatiekamer mijn twijfels.

20160914_164355In het ziekenhuis
Om half negen moest ik mij melden, nuchter uiteraard. Eerst bloedprikken door een leerlingvampier, daarna verplicht begeleid door een participatievrijwilliger naar de afdeling die ik alle vorige keren prima alleen heb kunnen vinden. Op de tweepersoonskamer werd me verteld dat ik nummer vier, de laatste van de dag was, dus kon ik op mijn gemak steeds zenuwachtiger worden. Honderd keer aan iedereen mijn naam en geboortedatum moeten vertellen ter controle van iets. Dat ik mezelf ben en niet ineens seniel geworden?

Drinken en plassen
Om elf uur twee glazen roosvice met twee paracetamol innemen, alvast tegen de pijn en de mogelijke misselijkheid en me uitkleden om me in het charmante operatiehemd te hijsen. Dan wil je wel in bed gaan liggen met je blote billen. Af en toe nog snel onder de dekens mijn onderbroek aandoen en naar het toilet rennen want je moet volledig uitgeplast zijn. Wonderbaarlijk hoeveel je nog kan plassen zonder te hebben mogen drinken, behalve die roosvice dan.

Op weg
Toen eindelijk om half een werd ik opgehaald. Door de gangen gereden naar een zaal met tientallen bedden met mensen in verschillende stadia van bewusteloosheid en rondrennend op plastic piepend schoeisel, blauwe teletubbies. Zowel de patiënten in de bedden als de tubbies droegen groene haarnetjes. Ik kreeg er ook een. ‘Dan hoor je er ook bij’, aldus Peter, de beddencoördinator.

aan- en ontkoppelmechaniek
aan- en ontkoppelmechaniek

De operatie
Om een uur werd ik geopereerd waarna ik na zessen weer op mijn kamer was. Het eerdere idee om dezelfde avond nog naar huis te gaan was nu een lachertje geworden. Links boven mij hing een zak met vloeistof net als rechts onder mij. Ik was slechts een doorgeefluik, de rivier die het water van de berg naar de zee bracht. Ik kreeg morfine, paracetamol, diclofenac, meer pillen en zetpillen, een spuit tegen trombose en via het infuus van alles voor en tegen van alles en nog wat en alles wat ze konden vinden tegen misselijkheid. Die laatste hadden geen van alle effect. Ik was zo misselijk dat ik regelmatig moest spugen. Het enige dat eruit kwam was het vocht dat uit het infuus kwam.

Kijken
Tijdens een kijkoperatie wordt de buikholte opgeblazen met lachgas (wie die naam bedacht heeft had een misselijk gevoel voor humor) met de consequentie dat de dagen erna alle, maar dan ook echt alle, spieren, ribben, botten in je bovenlichaam in een stijve en pijnlijke kramp schieten.

S nachts
Met het bed in de halfzitstand ging ik de nacht in. In en uit bewusteloosheid glijdend. Om de paar uur kwam iemand me wekken om te kijken of ik sliep. Nieuwe gezichten, zelfde kostuums. Metertjes en zakjes werden bekeken met een zaklamp.

De tweede dag
De volgende morgen deed alles nog steeds zeer, ik kon me niet omdraaien of bewegen. Om de haverklap kwamen er dokters, verpleegsters, schoonmakers, voedingsdiensten en wie weet wat voor mensen nog meer langs. Allemaal gekleed in dezelfde kleren. Zo leek het mij tenminste. Allemaal stelde ze zich voor en van iedereen vergat ik meteen de naam, functie en het gezicht.

Er kwam ook slecht nieuws. Er waren complicaties bij de operatie geweest, er was nog een gezwel ontdekt en alles zat aan elkaar en aan de baarmoeder gekleefd. Bovendien zag het een en ander er nu een stuk kwaadaardiger uit dan eerst werd gedacht. Er was zelfs al een oncoloog bij betrokken. Nu moet ik ruim twee weken wachten voor ik hier meer over hoor.

Naar huis
Om naar huis te mogen moet je een aantal dingen kunnen; plassen, lopen en je waardes (temperatuur, bloeddruk, helderheid van geest) moeten normaal zijn. Zolang je een katheter hebt hoef je niet je bed uit om te plassen, wat een zegen is op dat moment. Maar niet handig om mee naar huis te gaan. Dus ik zwaai, in slow motion dan hè, mijn benen over de rand en ga staan. Blijken ze de botten uit mijn benen gehaald te hebben en vervangen door dunne pap. Ik zak als een plumpudding terug op bed. Straks nog maar een keer proberen.

Een ongeluk komt nooit alleen
Hoewel het buiten totaal belachelijk septemberweer was met temperaturen boven de dertig graden was het binnen een stuk koeler. Niet zo koel dat ik niet meteen mijn dekbedden omruilde voor een laken zoals ik vrijwel altijd overal doe. Buiten gierde het klimaat uit zijn voegen maar binnen was het totaal onder controle, ramen konden niet open, dat zou de boel maar verstoren. Thuis slaap ik liever met vijf dekens, een kruik en een slaapmuts dan dat ik mijn raam, anderhalve bij anderhalve meter, dicht doe. Als ik geen buren had die (toe)zicht op mijn tuin houden zou ik daar liggen. Maar nu in deze gecontroleerde toestand begon mijn linkeroog te tranen, niet een beetje maar hele tuiten kwamen eruit. Mijn linkerneusgat begon tegelijkertijd te kriebelen en uit angst dat ik zou moeten niezen kneep ik m dicht. Niezen met open buikwonden is een erg pijnlijke gewaarwording en dient dus zoveel mogelijk vermeden te worden. Het snot begon te stromen zodat mijn kussen links al snel totaal doorweekt raakte. Sickbuildingsyndroom. Een van de ergste gevallen die ze daar ooit gezien hadden bij patiënten. Sickbuilding, een accurate vertaling van ziekenhuis.

Het grootste raadsel
Is dat ik na 2 dagen vasten en spugen en het verwijderen van een heel orgaan plus diverse gezwellen mijn broek niet meer dicht krijg en twee kilo zwaarder ben geworden. Ook dat nog.

8 gedachten over “In het ziekenhuis”

    1. Mirjam het is verschrikkelijk wat ik lees ik hoop dat het vervolg wat minder erg zal zijn dan dat wat het lijkt gr. Thea en Carlo

  1. Tsjonge, wat naar allemaal! Ik ga heel hard voor je duimen dat ze het mis hebben en dat het toch goedaardig is! Afschuwelijk dat je zo lang op de uitslag moet wachten, kan dat echt niet sneller…? Hoe dan ook, heel veel sterkte!!!

  2. En ik maar denken dat het een lichte ingreep zou zijn, niks aan de hand… Sterkte! Gelukkig is je schrijfvaardigheid in ieder geval niet aangetast. Ik wacht met je mee op de uitslagen.

  3. Via Ivonne dit blog doorgestuurd gekregen, wat een ellende zeg. Veel sterkte en hopelijk snel weer thuis en pijnvrij. En dan ook nog wachten op een onbekende uitslag, nou dubbel sterkte en veel afleiding en dat die 2 weken maar snel voorbij mogen zijn!
    Groetjes, Alexandra en Joop

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.