Op deze foto zijn zij 76 en 73 jaar oud en maken we een trektocht door het Teutoburgerwoud. Afgezien van wat kleine mankementen, hoge bloeddruk, stramme knie en zo mankeren ze niets en zijn ze in goede conditie. Dat is ongetwijfeld mede te danken aan het feit dat ze hun hele leven veel gewandeld en gefietst hebben. We hadden nooit een auto dus dat ging bijna vanzelf. Ook zijn ze van het gezonde eten, het liefst zoveel mogelijk uit eigen tuin.

De dag na de vakantie moest mijn moeder naar het ziekenhuis voor een onderzoek. Waarschijnlijk een ontstoken kliertje in haar borst zoals ze al eerder gehad heeft. Deze keer is het anders, is het helemaal mis. Borstkanker met uitzaaiingen naar de lymfe, het ziet er niet goed uit.

Al mijn hele leven ben ik bang voor kanker maar wat me altijd geruststelde is dat het niet in mijn familie voorkwam. Nu dus wel.

Al mijn hele leven ben ik bang mijn ouders te verliezen, ze zijn de rode draad in mijn leven, het anker in mijn zwervend bestaan.

Maar ze leven nog, allebei. Mijn moeder is nog niet dood en we hebben al lang geleden afgesproken dat ze minstens honderd worden en ik ben van plan ze daaraan te houden. Een van mijn moeders favoriete uitspraken ‘dood, niets aan te doen’ gaat in dit geval niet op. We gaan er alles aan doen om dit zo lang mogelijk uit te stellen. En ondertussen zoveel mogelijk blijven lezen, wandelen, fietsen, in de tuin werken en lachen.