Deze vraag, die nog steeds aan of over zoveel vrouwen die iets presteren, van Virginia Woolf tot en met Rebecca Solnit, gesteld wordt maar nooit aan mannen en al helemaal niet op deze manier, geeft al aan dat het met de emancipatie nog steeds niet klaar is. En er zijn nog zoveel meer dingen waarin vrouwen en mannen, transmensen, homo’s en vele anderen verschillend behandeld worden. Ongelijke beloning voor gelijk werk is nog steeds normaal in veel situaties, niet alleen bij sporters, zie ook de film Batte of the Sexes waarin Billie Jean King de strijd voor gelijke beloningen binnen het tennis aanging. Dit was in 1973 en er is inmiddels wel iets veranderd maar nog lang niet genoeg. Vraag dat maar aan ‘onze’ voetbalvrouwen.

In dit boek beschrijft Solnit hoe vrouwen maar ook mannen vast zitten in een cultuur van het patriarchaat waarin mannen vanzelfsprekend en vaak onbewust overheersen en waarin veel vrouwen zich bijna net zo vanzelfsprekend en onbewust schikken. In een aantal opzichzelfstaande essays beschrijft zij onzichtbare structuren die velen gevangen houden. Het zwijgen speelt hierin een grote rol. Zwijgen van slachtoffers van verkrachting en misbruik omdat ze bang zijn om niet serieus genomen te worden, niet geloofd of zelfs vermoord te worden is maar een van de vele vormen.

Dit is een belangrijk boek. Het tweede dat van Solnit dit jaar vertaald is na Mannen leggen me altijd alles uit. Dat in alle ernst nog bijna hilarisch was omdat de situaties die zij daarin beschrijft bijna te stom zijn om echt waar te zijn. Bijna inderdaad, helaas. Dit boek is niet om te lachen. Wel om te lezen. Niet alleen door vrouwen.

De vraag uit de titel: waarom heeft zij geen kinderen?