De temperaturen gaan ietsjepietsje omhoog, de zon komt elke dag iets eerder op en ‘s morgens word ik gewekt door vogeltjes in de tuin. Het is pas heel erg begin februari maar de lente komt eraan. En dus wil ik op reis, wil ik naar buiten want zo ben ik geprogrammeerd, zo zitten mijn genen in elkaar. En dus word ik onrustig als ik eigenlijk andere dingen van plan ben. Die roman schrijven, die boeken lezen en recenseren, een vriendin helpen die geopereerd gaat worden, mijn ouders bijstaan in hun omgang met die stomme kanker, werken in de leukste boekhandel van Nederland (http://www.savannahbay.nl/ ).

Maar dan vind mijzelf terug op sites als https://www.stenaline.nl/scandinavie, http://www.fietsvakantie.eu/, en in boeken over trektochten door Zweden. In de bieb dwaal ik door de kasten met reisboeken. Want ik wil naar Zweden. Of naar Noorwegen. In ieder geval naar het noorden. Vanwege het meest ongerepte oerlandschap van Europa zodat ik me thuis kan voelen tussen de bomen, bergen, watertjes, mossen en dieren. Zodat ik met mijn hakbijl stammetjes kan klieven om een vuurtje te maken om ‘s avonds in te staren als het donker wordt.

De reis naar Scandinavië is lastig en duur, vooral als je niet met het vliegtuig wilt, lopen met volle bepakking is eigenlijk nul optie met dit lichaam en het is echt pokkever fietsen. Ik heb net iets uitgestippeld met treinen, bussen, boten en een aanslag op mijn spaarrekening als ik in het boek Trekking in Zweden lees dat in het natuurpark Fulufjället zestig bruine beren leven. Zestig! Beren!

Gelukkig gaat het volgende week weer vriezen zodat ik lekker binnen kan blijven en achter mijn laptop kan dromen over die spannende reizen die ik weer ga maken. Ooit.