Zoals ik eergisteren al schreef ben ik gestopt met pijnstillers. Eerder had ik al ontdekt dat de imigran die ik jarenlang met succes gespoten en geslikt heb, ondertussen helemaal niet meer werkt of zelfs de migraineaanval juist versterkt.

Dit betekent dat ik nu nergens meer op kan rekenen, niet meer kan denken dat als ik hoofdpijn krijg ik snel iets kan nemen zodat ik kan blijven doen wat ik aan het doen ben. Dat dat niet meer kan geeft onrust en angst en die kunnen ertoe leiden dat ik minder afspraken maak, minder mijn huis uitga, minder mensen zie, bang wordt om goedgekeurd te worden en aan verplichtingen en verwachtingen te moeten voldoen.

Maar dat wil ik allemaal niet. Ik wil niet bang zijn om ziek te worden, ik wil niet dat angst mijn leven regeert. Maar ik wil ook niet overvallen worden door migraine terwijl ik me niet terug kan trekken in een donker hoekje zonder dat er iets van me verwacht wordt.

Een onmogelijke spagaat. En een reden, de reden, dat ik toch telkens weer terugval, weer naar de pijnstillers grijp en weer even die euforie en onafhankelijkheid voel. Schijnonafhankelijkheid dus want weer afhankelijk van pillen. Die ook nog eens heel onbetrouwbaar zijn en geen enkele garantie geven.

Maar hoe moet het dan?