Vandaag een jaar geleden heb ik mijn naam veranderd en sindsdien ga ik als Mik door het dagelijkse leven. Ik had geen idee wat dat allemaal teweeg zou brengen en waar ik tegenaan zou lopen. En waar anderen tegenaan lopen.

Vanwege mijn operatie (zie de vorige blog) en het daardoor hebben van een meer genderneutraal lichaam had ik erge behoefte aan ook een neutralere naam. Het moet allemaal zoveel mogelijk passen en kloppen. Maar deze dingen zijn geen makkelijke, in een dag geregelde, feiten maar het zijn processen die soms erg lang, te lang, duren. Waar niet alleen ik doorheen moet maar ook mijn omgeving. Die heeft tijd nodig om te wennen en mee te groeien. Als ze dat al willen. De een kan en wil dat makkelijker dan de ander. Sommige mensen gingen van het ene op het andere moment om. Superfijn.

Anderen blijven zich vergissen (of moedwillig vasthouden aan de oude toestand?) en dat vind ik lastig. Ik heb geen zin om mensen telkens te verbeteren maar het voelt als niet gezien en gehoord worden. Als niet erkend worden als wie ik ben. Ik snap het wel maar het doet pijn. Net zoals wanneer mensen mij ‘mevrouw’ of ‘zij’ noemen dat als een miskenning van diepste wezen voelt. Al kan ik er in dat geval iets meer begrip voor opbrengen omdat een goed alternatief in onze taal niet echt voorhanden is. Daar moet ook eens overeenstemming over komen.

Wat ik niet ingeschat had was dat het voor mijzelf zo erg wennen zou zijn. Ondertussen raak ik al enigszins in de war als iemand mij bij mijn oude naam noemt, of als ik hoor dat iemand anders zo genoemd wordt, maar tegelijkertijd klinkt Mik nog altijd een beetje als toneelspel. En weet ik niet goed meer wie ik echt ben. Ook een soort verwarring. Mijn oude naam voelt nu zo vrouwelijk dat ik me nauwelijks voor kan stellen dat ik niet al veel eerder bedacht heb om die te vervangen.

Nu houd ik er wel van om een beetje verwarring te zaaien, mensen op het verkeerde been te zetten zodat ze nadenken over dingen die zo vanzelfsprekend lijken maar dat vaak niet zijn. Of niet voor iedereen zijn. Maar soms is het wel fijn dat dingen duidelijk zijn.

Ik heb geen handtekening meer, mijn bankrekening staat op mijn volledige officiële naam, mijn meestgebruikte emailadres klopt niet meer. Overal sta ik ingeschreven onder mijn oude maar nog steeds officiële naam. Sommige mensen zoals mijn buren heb ik het niet verteld omdat ik geen zin heb het hele verhaal erachter te vertellen. Bang voor afwijzing en moeilijkheden.

Grappig is dat ik als ik nieuwe mensen ontmoet zij mij meteen bij mijn nieuwe naam leren kennen en meestal niet eens weten dat het überhaupt een nieuwe naam is. Die raken dan weer in verwarring als ze soms geconfronteerd worden met iemand die mijn oude naam gebruikt.