Ik heb moeite met meerkeuzevragen omdat mijn keuze er vaak niet bij staat en de mogelijkheid weet niet/ geen mening lang niet altijd gegeven wordt.

Waarom moet je bij zoveel formulieren verplicht je geslacht invullen? Een vriendin van mij zei laatst als antwoord op deze vraag “nee dank u, ik ben vegetariër”. Vond ik wel een goeie maar ja daar was geen hokje voor. Net zo min als voor weet niet/geen mening/ben ik nog niet helemaal uit/de ene dag dit en de andere dag dat/anders en wel hierom/en wat gaat jou dat eigenlijk aan?

Een ander probleem is dat ik steeds vaker over steeds meer kwesties geen idee voor een oplossing heb. Vluchtelingenprobleem, klimaatverandering, burgeroorlogen, atoomdreiging, Poetin, nanotechniek, de opmars van de robot. Ze zijn te groot, te wanhopig stemmend, te onrealistisch, te ver van mijn bed (Pluto, Mars), te oninteressant of gewoon te stom voor woorden. Maar vooral omdat ik me machteloos voel, dat ik me zo’n klein nietig wezentje voel en dat mijn brein helemaal niet geschikt is om antwoorden op zulke vragen te bedenken.

En ik denk dat dat voor de meeste en misschien wel alle mensen geldt. Ons brein loopt achter bij de moderne tijd. Die is niet meer te bevatten. In de oertijd van de mens leefden wij in groepen van zo’n 150 personen. Net genoeg om ze allemaal meer of minder te kunnen kennen en dus betrokken bij te voelen. En nog steeds is het zo dat mensen een kring om zich heen hebben van mensen dichtbij, familie, tot vage kennissen, die ongeveer even groot is. Meer kunnen we niet bevatten.

Daarom is het ook waanzin om steeds grotere groepen onder één regime te laten vallen, dorpen, steden, provincies, landen, Europa, wereld, dit zijn geen gemeenschappen meer. Er kan gewoon geen betrokkenheid van bovenaf meer zijn bij zo’n grote bevolking.

Hoe nu verder met de wereld? U raadt mijn antwoord al.