Sinds een paar maanden boulder ik/doe ik aan boulderen; klimmen tegen rotsen zonder zekering. Ik doe dat binnen in een hal en er liggen matten onder dus het vallen gaat over het algemeen goed.

Ik vind het heerlijk maar als mensen me vragen waarom dat zo is had ik daar steeds geen goed antwoord op. Heb erover nagedacht en heb het nu wel.

Eerst een stukje voorgeschiedenis om de rest te kunnen begrijpen. Vorig jaar april heb ik een subcutane mastectomie gehad. Bij deze operatie wordt het overtollige borstweefsel verwijderd op een zodanige manier dat er zo veel mogelijk een mannelijke borstkas wordt gevormd.

Zo’n operatie krijg je niet zomaar natuurlijk. In mijn geval gingen er tientallen jaren van schaamte voor mijn borsten aan vooraf. Het idee dat die dingen niet bij mij horen was vanaf het allereerste begin duidelijk. Ik dacht eigenlijk dat ik ze niet zou krijgen omdat het totaal niet klopte met hoe ik mijzelf zag. Hoe dat was, was niet helemaal duidelijk maar zeker niet als meisje/vrouw. Verontwaardiging, verdriet, schaamte, teleurstelling en boosheid hielpen niets. Die dingen groeiden en leken niet van plan ooit weer weg te gaan.

Mijn enige optie leek om ze zoveel mogelijk te verbergen, het was al erg genoeg dat ik wist dat ik ze had. Dat anderen ze zouden zien (en daardoor bepaalde conclusies over wie ik was/ben zouden trekken) moest zoveel mogelijk vermeden worden. Door bepaalde kleding en vooral door mijn houding. Schouders naar voren, ineengedoken staan. Proberen niet gezien te worden.

Jarenlang heb ik er serieus over nagedacht of ik een transformatie naar man zou willen doen. Maar ergens leek dat ook niet te kloppen. Ik was dan wel geen vrouw maar een man ook niet helemaal. Denk ik. Het blijft lastig als je het niet voelt. Dus er leek niets anders op te zitten dan verder te leven op de manier die ik al zoveel jaar volhield. Ik hield mezelf voor dat dat best te doen was. En dat was het ook wel, ik leef tenslotte nog steeds. Maar het was wel zwaar en ingewikkeld. Hyperbewust van mijn lijf en dus vermeed ik zoveel mogelijk de dingen waarin juist dat lijf mee moest doen. En gezien zou worden. Zoals sporten, zwemmen, saunabezoek. Haatte het als het zo warm was dat ik geen dikke trui of wijde bloes aankon.

Afgezien van die borsten had, en heb ik nog, veel meer problemen met mijn lichaam. Het doet vaak pijn, met name mijn spieren en gewrichten. Migraine heeft me heel wat tijd lamgelegd en veel gekost. En een continue moeheid belemmert me in alles wat ik doe en wil.

Maar wat heeft dat nou allemaal met het boulderen te maken? Veel. Boulderen is, naast een hoop andere dingen, krachttraining, je moet jezelf tenslotte tegen een muur omhoog of zelfs achterover hangend vast zien te houden en verder zien te komen. Hierbij gebruik je al je spieren. Vooral ook spieren die bij mij niet erg ontwikkeld waren. Spieren die je houding verbeteren. Spieren die je uiterlijk stoerder maken, mannelijker zonder overdrijving. Borst vooruit en schouders naar achteren. En voor het eerst in mijn leven wil ik dat ook. Durf ik mijzelf te laten zien.

Alsof ik nu pas de gelegenheid heb mijn lichaam te laten zijn, te kneden en vormen naar het beeld dat het voor mij altijd is geweest, diep in mijn gedachten en gevoel. Nu pas klopt de binnen- met de buitenkant. Ik heb er lol in dat ik dingen durf te doen, dat mijn spieren sterker worden, mijn houding beter. Dat ik een strak t-shirt aandurf. Dat ik eindelijk in de spiegel kan kijken en denken: ziet er goed uit, dit is wie ik ben en iedereen mag dat zien.