Afgelopen maandag schreef ik dit blogje. Ik schreef er twee versies van, een met goed nieuws en een met slecht nieuws zodat ik meteen de juiste kon plaatsen ongeacht de stemming waarin ik na het gesprek zou verkeren. Uiteindelijk bleken ze vrijwel hetzelfde geworden, met een aanzienlijk verschil natuurlijk: de titel en een paar kleine dingen. Dat jullie deze lezen betekent dus goed nieuws, geen kanker!

Jippie, ik kan nog rustig verder leven en mijn plan om 120 te worden doorzetten. Ik denk trouwens dat ik ook bij slecht nieuws dat plan zou doorzetten.

Heel lang in mijn leven was ik ervan overtuigd dat ik op mijn negenentwintigste zou sterven. Geen idee waarom ik dat dacht. Toen het eindelijk zo ver was ben ik dankzij een windvlaag op een brug met mijn fiets bijna onder een bus gewaaid. Bijna, dus niet helemaal, ik kon net op tijd van mijn fiets springen. Op dat moment wist ik dat ik het overleefd had. Als ik echt zou sterven dat jaar was het op dat moment geweest. En dus zou ik voorlopig niet sterven. Vrij snel daarna kwam de overtuiging dat ik 120 zou worden. Die blijft voorlopig gewoon overeind.

Dat ik op dat moment niet onder die bus eindigde zei me ook dat ik meer controle over mijn leven had dan ik dacht. Dat de toekomst niet vastligt en dat je daar invloed op hebt. Een beetje dan toch. Dus dat ik 120 ga worden zal ook niet vanzelf gaan. En omdat ik vooral heel lang heel gezond wil blijven doe ik daar ook mijn best voor. Gezond eten, vooral niet teveel. Bewegen vind ik lastig, ben wel graag buiten maar zit en lig toch ook wel veel dus daar is altijd verbetering mogelijk. Net als op het gebied van stressbeheersing, al ben ik daar in de loop van jaren wel beter in geworden. Vooral door het bestuderen van het stoïcisme, zen, omdenken en wu wei (handelen door niet te handelen).

Helaas zijn er veel dingen in de wereld die invloed op mijn gezondheid, mijn welbevinden hebben zonder dat ik daar veel aan kan doen. Auto’s, brommers, rokende buren, natuurvernietiging enz. enz., de lijst is te lang om op te noemen. En niet te vergeten: het toeval, mazzel en pech.

Het beste is ook hier weer het toepassen van wu wei, je concentreren op waar je nog een beetje iets over te zeggen hebt en je vooral niet gek te laten maken door waar je niets aan kan doen. Dat valt niet altijd mee, helaas.

Het leven is een hobbelig pad. Deze hobbel is genomen, op naar de volgende.