Een paar dagen geleden was het dan zover, ik ging weer naar huis! Mijn spullen werden door Johanneke met de fiets gebracht en zelf ging ik met de bus. Ik mag immers nog steeds niet fietsen.

Twee bussen moest ik hebben met een overstap in het centrum van de stad, een paar honderd meter lopen van de uitstap- naar de instaphalte.

Ik hou van de stad, van de drukte, de waanzin van fietsers en wandelaars die dezelfde paden delen, de geuren van eten, het lawaai van stemmen en muziek, de overvolle terrassen bij de eerste zonnestralen in het voorjaar. Ik beweeg mij soepel tussen alles door, snel en wendbaar.

Maar nu even niet. Nu reageer ik angstig op mensen die te dicht bij me komen, houd mijn armen voor mijn buik, bang dat de nog niet helemaal geheelde wonden weer openscheuren als ze tegen me aanbotsen. Ik ben niet in staat snel te anticiperen op situaties doordat ik geen onverhoedste bewegingen mag en durf te maken. Ik sta bij elk stoplicht braaf te wachten om als het licht op groen springt nog drie keer te kijken of er echt niets aankomt waar ik voor opzij moet springen. Ik schuifel langs de winkelpuien alsof ik schuil voor de regen. Nooit eerder heeft de stad, hebben andere mensen, zo vijandig en gevaarlijk aangevoeld.

Zo is het leven dus als je niet snel, soepel en veerkrachtig bent. Als je oud, gehandicapt of bang bent. Nu snap ik waarom mijn ouders elkaar altijd goed vasthouden als ik ze meevoer door dit gekkenhuis. Waarom Johanneke niet achterom durft te kijken tijdens het fietsen uit angst door een andere weggebruiker geraakt te worden. Ik wist het al wel maar nu voel ik het letterlijk aan den lijve. Weer een nieuw perspectief dat ik kan gebruiken in mijn schrijven.

Eenmaal veilig in de tweede bus ga ik zitten. Er is gelukkig genoeg plek zodat ik geen oude vrouwtjes voor hoef te laten gaan. Ik houd me stevig vast aan de stang voor me. Bij elke bocht zet ik me schrap.

En dan ben ik eindelijk weer in mijn dorp en kan ik lopend naar huis. Eenmaal binnen snel plat op de bank. Uitgeteld maar veilig.