Ik zag mijn blogje van 2 dagen geleden (Vreemd) en ineens besefte ik dat ik daar nu iets heel anders in lees dan ik bedoelde toen ik het schreef. Er is iets veranderd, in mij.

Gisteren was het dieptepunt, middenin de verloedering, bier, pillen, zelfmedelijden, verdriet en pijn sloeg het ineens in. Het klinkt zo logisch, en dat is het uiteindelijk ook, maar zo kan je het pas zien als je het zo ziet.

Die enige persoon die je kan helpen, die je uit je lijden kan verlossen is niet je ex die terug komt, je therapeut die weet wat je moet doen en voelen, je moeder die wil dat je thuis komt, je kat die opstaat uit de dood of je arts die je pillen voorschrijft. Je bent het uiteraard zelf.
Duhhh.

Dat besef maakt dat je alles anders bekijkt. Zit ik hier te verloederen omdat ik hoop dat T. medelijden krijgt en dus terugkomt, doe ik het voor haar? Maar ik ben diegene die eronder lijdt. Zij misschien ook wel maar waarom zou ik haar dat aandoen, wat schiet ik daar mee op?

Kappen dus. Hup hup aan de slag; huis opruimen, naar buiten in de zon, goed voedsel kopen en bereiden, stoppen met verdoving, de tuin verzorgen en weer gaan leven.