Vanmorgen was ik al vroeg in het bos. Hoewel het vlak bij mijn huis is, was het er al een tijdje niet van gekomen. Ik heb de bomen begroet, naar het concert van de kikkers in een poel geluisterd, met de vogels gezongen en vooral geprobeerd om me niet te haasten. Om op te gaan in de natuur, er deel van uit te maken want wij mensen zijn immers ook (deel van de) natuur al lijkt dat soms een vreemd idee. De hitte van de aankomende dag was al goed te voelen, onder de bomen is het een stuk koeler.
Wie het tegenwoordig over een muur heeft denkt natuurlijk meteen aan Trump en zijn muur tussen de VS en Mexico (waarvan de plannen al uit 2006 stammen, onder leiding van Bush en goedgekeurd door oa Obama en Hilary Clinton) maar op veel meer plekken op de wereld worden muren opgetrokken. Sinds de val van de Berlijnse muur in 1989 zijn er wereldwijd tientallen nieuwe bijgekomen. Alles om buitenstaanders buiten en/of ‘eigen’ mensen binnen te houden.
Niet dankzij maar ondanks bijna twee weken griep is gelukt om afgelopen maand acht boeken gelezen. Met een deel daarvan was ik al eerder begonnen dus dat schoot lekker op. Niettemin een mooi resultaat. Al zeg ik het zelf.
De titel van dit boek verwijst naar een opvoedtip die Ten Broeke ooit las in een artikel van David Vienna. Het gaat dan niet over de kinderen maar juist over de ouders. Het komt erop neer dat als je zelf kalm blijft het met die kinderen ook wel goed komt. Dit principe is makkelijk uit te breiden tot heel veel situaties, klein en groot. Het is vaak beter eerst even na te denken voor je iets doet of zegt. Klinkt logisch.
Afgelopen jaar, 2018, heb ik minder boeken gelezen dan ik had willen doen. Dat is op zich niet heel vreemd want ik wil altijd meer dan ik kan en doe maar nu was het echt weinig, voor mijn doen dan. Ik weet niet precies hoeveel ik er gelezen heb omdat mijn computer, waarop ik mijn lijstjes bijhield, ergens in april crashte en ik dus alleen vanaf mei een overzicht heb.
Een man vlucht voor de aardverschuiving die op zijn hut af komt. Door de regen van de afgelopen dagen is de bodem op de berghelling gaan schuiven. Niet langer vastgehouden door de wortels van de bomen en planten die hier voorheen stonden kan alles wat zich nog op de helling bevindt ongehinderd naar beneden glijden, daarbij als een lawine van modder alles wat het tegenkomt met zich meesleurend de diepte in. Inclusief de woning van de man. Het lukt hem zijn buren een stuk verderop te waarschuwen dat ze zich uit de voeten moeten maken. Het groepje mensen vindt net op tijd beschutting onder een laatste overgebleven troepje bomen dat er nog staat. De bomen hebben allemaal een blauw kruis. Ze worden volgend jaar gekapt.
Wie zkv (zeer korte verhalen) zegt denkt meestal maar aan een schrijver maar er zijn meer mensen die dit genre beoefenen. Sylvia Hubers publiceerde in 2015 de bundel Hier moet ik ingrijpen. Deze is helaas niet meer verkrijgbaar maar gelukkig is er nu een nieuw boek: Wat als we niet waren betoverd.
Ecofeminist, antikapitalist, natuurpunk zijn enkele termen die de schrijfster op zichzelf van toepassing vindt. Dat zegt al veel over de redenen waarom zij de stap heeft genomen om haar leven zoals ze dat leidde achter zich te laten om een volstrekt onzeker nieuw bestaan op te bouwen. Lees verder Wij in het wild – Andrea Hejlskov – recensie→
Arjen Mulder ging ooit biologie studeren omdat hij nieuwsgierig was naar het antwoord op de vraag wat leven eigenlijk is. Hoewel de ondertitel van dit boek Queeste van een bioloog is, geeft hij dit boek een soort van antwoorden maar niet de biologische, die heeft hij nooit gevonden. Hoe miljarden jaren geleden dode materie levend werd is nog steeds een van de grote raadselen van het bestaan. Hij is dan ook veel meer dan alleen bioloog. Lees verder Wat is leven? – Arjen Mulder – recensie→
