Het is bijna onmogelijk me te concentreren als de add door mijn hersenen giert, mijn gedachten van het ene onderwerp naar het volgende sleurend, terwijl ik tegelijkertijd probeer te bedenken hoe ik die zo goed mogelijk kan verwoorden voor in het grote boek dat mijn leven is, mijn oren geteisterd worden door een hoge piep, bonkende onregelmatige hartslagen, het ruisen van mijn bloed en liedjes die vannacht op de radio waren. Hoor ik deze geluiden eigenlijk wel met mijn oren? En dat is alleen nog maar wat er zich in mijn hoofd afspeelt, dit alles concurreert met de geluiden van buiten waarvan ik de meeste helemaal niet; boormachines, auto’s, brommers, schreeuwende buren veegmachines, zoemende ventilatiesystemen, maar andere juist weer wel wil horen; dat ene tjiftjafje of wat zou het zijn voor gezellig klein vogeltje dat in die boom zit te roepen. Het plannen van mijn tijd en energie zeuren om aandacht. Hoe ga ik die stervende collega/vriendin nog genoeg zien, hoe steun ik mijn depressieve beste maatje zonder er zelf aan onderdoor te gaan, wat moet ik allemaal nog doen om me voor te bereiden op die nieuwe opleiding die morgen begint (de hele dag weg, wat moet ik meenemen, welke trein, bus, tram moet ik nemen, hoe laat moet ik van huis, waar zal ik mijn fiets stallen, als het maar niet zo druk als gisteren in die stalling bij het station is maar dat zal wel niet zaterdag tenslotte en vroeg, moet ik voor de hele dag eten meenemen en wat dan en moet ik dat vanavond al klaar maken?). Dit alles speelt zich allemaal tegelijkertijd af. Gek word ik er soms van. Hoe is het mogelijk dat het me nog ooit lukt iets voor elkaar te krijgen, een boek te lezen en hoe gaat het me ooit lukken dat boek te schrijven? Hoe laat is het nu? O jee, ik moet nog snel afwassen, koken en eten voor ik naar mijn werk moet. Tjop, tjop.