Ik ben gewend aan pijn. Pijn in mijn hoofd, nek, schouders, polsen, armen, handen. Gelukkig deden mijn benen het altijd nog wel zodat ik in ieder geval nog kon fietsen en wandelen. Zodat ik mobiel blijf, overal heen kan.
Tot ik ineens weer op mijn oude fiets moest. Lang verhaal over een diefstal en een leenfiets, niet interessant. Op die oude fiets heb ik heel wat kilometers gemaakt. Ik ben er mee door Nederland, België, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en Liechtenstein geweest. Je kan wel zeggen dat wij elkaar kennen.
Nu kreeg ik ineens last van mijn knie. Heb het zadel lager gezet en dat leek beter te gaan. Leek maar was niet echt. Gisteren kon ik nauwelijks nog lopen door de pijn. Vandaag ging het beter maar ik besloot de fiets nog een dagje met rust te laten en te gaan wandelen naar de stad. Lekker weer tenslotte.
Op de weg terug kreeg ik weer last, niet alleen van die knie, ook van de andere en van eigenlijk alle spieren en botten in mijn benen. Bij de biowinkel waar ik pruimen van de onderste plank wilde kwam ik nauwelijks meer overeind. Ik moest me aan het hek optrekken. De tranen stonden in mijn ogen. Houdt nou dit hele lijf er mee op? Dat zal toch niet, toch niet nu al?
Met de bus terug naar huis gegaan en op de bank gaan liggen. Uitgeteld.