Afgelopen weekend voor de honderdenzoveelste keer afgekickt van pijnstillers, paracetamol, en dan met name die met coffeïne. Plusjes noemen we die hier, minnetjes zijn die zonder coffeïne. Dit keer samen met Johanneke, ook iemand die last van chronische pijn en meer ellende heeft.

Het grote nadeel van mijn afkickproces is dat ik meestal door een heftige migraineaanval moet. In feite slik ik die steeds voor me uit en haalt hij mij tenslotte altijd in. Als je stopt met pijnstillers zeg je eigenlijk: ‘kom nu maar, dan kan ik daarna weer verder.’ Ik plan dit dus altijd in een periode waarin ik weinig tot geen afspraken heb. Voor zover een migraineaanval zeg laat plannen natuurlijk. Niet dus.

Voor Johanneke was het de eerste keer dus het was spannend hoe het zou gaan. Dat viel gelukkig erg mee, bijna nergens last van alleen extreem moe maar dat was eigenlijk niets nieuws. Gemotiveerd door haar succes ging ik de derde dag meedoen terwijl ik het gepland had voor ergens na pinksteren. En het lijkt tot nu toe redelijk te gaan, wel hoofdpijn maar niet echt migraine. Ik neem de rust om de hele dag te kunnen lezen en niets te hoeven van mijzelf. De laatste keer was ook nog niet zo lang geleden dus er heeft zich waarschijnlijk minder opgebouwd.

Plusjes zijn geweldig, ze verdrijven de mist in mijn hoofd, de pijn wordt minder en ik kan vaak de dingen doen die ik wil doen. Maar plusjes zijn ook gevaarlijk, voor mij in ieder geval. Ik ben er zo gevoelig voor dat ik al snel niet meer zonder kan. In ieder geval niet zonder hoofdpijn te krijgen.

Maar tegelijkertijd baal ik ervan om afhankelijk te zijn, om ongezonde troep te slikken terwijl ik juist zo gezond mogelijk probeer te leven. Eén van de vele gevechten die ik nog steeds voer in dit leven.